Very Shucking

Het septet "Very Shucking" bestaat uit 5 blazers (3 saxofoons, trombone, hoorn) met ritmesectie (bas, drums). Het repertoire bevat uitsluitend eigen composities van de leden van de band. Het is een combinatie van traditionele vormen en vrijere gedeelten waarin de musici het experiment niet schuwen. Aan de ene kant kan de groep (o.a. door de bezetting) klinken als een big-band, aan de andere kant de suggestie wekken een ongecoordineerde kakelpartij te zijn.

"Very Shucking" betekent (afgezien van de woordspeling naar de naam van de leider van de band) "pellen". De composities zijn opgebouwd uit een veelvoud van muzikale en harmonische schillen. Ook de kleur van de klank: koper- en riet-, strijk- en slag-instrumenten is gelaagd gebruikt. Door het hele repertoire loopt een rode draad, langs verschillende gevoelslagen weergegeven: aan de musici zich zodanig te ontwikkelen (pellen) dat de muziek spreekt, niet het individu. Dit kan alleen als zij hun instrument tot in de finesses beheersen.

In maart 1995 heeft de groep de Dordtse Jazzprijs gewonnen. De jury was zeer lovend over de composities, het hoge nivo van samenspel en de ongekunstelde manier waarop traditionele met hedendaagse improvisatie-technieken werden verbonden. "De stuwende en krachtige ritmesectie leggen een stevige basis voor de blazerssectie, die solisten herbergt met een zeer persoonlijk vocabulaire."

Inmiddels is een nieuwe demo opgenomen in Studio 44 van Max Bolleman. Op de cassette staan 4 composities:

Het Vervolg is een big-band thema gevolgd door een funky altsaxofoonsolo van Willem Hellebreker. Het blazersarrangement ondersteunt de solist, waarna drummer Pieter Bast de solo overneemt.

La Rivière Souterrain is gecomponeerd met behulp van de Toonklok van Peter Schat. Het is een impressie van een ondergrondse rivier, vlakbij Foix in Zuid-Frankrijk. Vanuit een verstilde opening door een eenzame hoorn groeit het stuk aan in orkestratie en dynamiek tot een uitbarsting van geluid. Maarten Gal speelt een lyrische hoornsolo, waarna het stuk overgaat in swing. Tenorist Paul de Leest voert het terug tot je het geluid hoort wegsterven en weerkaatsen in de grotten.

Muis op Mars begint rustig met een 7/4 modaal sopraan-thema in Bb-mineur. Alt en tenor ondersteunen de baslijn, het koper speelt laddervreemde tonen, zó laag dat een vervreemdend effekt ontstaat. Ferdi Schukking soleert op sopraan, becommentarieerd door de blazers, zich een weg door de ruimte.

Free at Last begint als collectieve improvisatie op één noot. Na de sopraansolo reageert iedereen met 2 verschillende geluiden op elkaar. Fernand de Willigen (trombone) soleert over de gedragen akkoorden van de blazers. Glissandi en ritmische versnellingen luiden de bassolo in van Theo Hoogstins, waarna het laatste thema ingezet wordt.

Very Shucking is:
Ferdi Schukking	- sopraan\baritonsaxofoon
Willem Hellebreker	- altsaxofoon
Paul de Leest	- tenorsaxofoon
Fernand de Willigen	- trombone
Maarten Gal	- hoorn
Pieter Bast	- slagwerk
Theo Hoogstins	- contrabas
Very Shucking is te boeken bij: Ferdi Schukking Postbus 2205 3440 DE Woerden tel: 0348-409726 Recensie Juryrapport Dortse Jazz Prijs 1995

De Musici:

	Initiatiefnemer Ferdi Schukking speelt sopraan- en baritonsaxofoon. Hij is op beide instrumenten afgestudeerd in Maastricht. In 1987 won hij het KRO-saxofoon-concours. Daarna heeft hij veel samengewerkt met kunstenaars, dansers en dichters. I4CMS (I foresee a mess) combineert jazz- en popmuziek. Het "Uhm-saxofoon-kwartet" speelt een eigentijds repertoire met werken van vooral Nederlandse componisten.
Altsaxofonist Willem Hellebreker, afgestudeerd in Rotterdam, heeft masterclas-ses gevolgd bij Joe Lovano, Lee Konitz en Bob Brookmeyer, waarmee hij op tournee in Amerika is geweest. Verder is hij actief als leider van een eigen trio en kwintet. Bovendien is hij regelmatig te vinden in de jazz-dance scene.
	Tenorist Paul de Leest heeft in Amsterdam en Tilburg gestudeerd. Hij volgde masterclasses bij Karsten Gorzol, Dave Liebmann en Joe Allard. Hij speelde in het Eric van der Westen-octet en het Paul van Kemenade septet.
Fernand de Willigen studeerde trombone en muziekwetenschappen in Utrecht. In 1990 kreeg hij met het trio Hip een prijs op het Middelsee Jazztreffen. Verder is hij regelmatig in het popcircuit te horen.
	Hoornist Maarten Gal is in Zwolle afgestudeerd en heeft in Hilversum lichte muziek gedaan. Hij leidt verschillende big-bands en jazz-ensembles.
Pieter Bast is in Amsterdam afgestudeerd. Hij speelt regelmatig in allerlei bezettingen. Op dit moment is hij actief als slagwerker van het Dick de Graaf septet, Paul van Kemenade kwintet en het Eric Vloeimans kwartet.
	Bassist Theo Hoogstins leidt z'n eigen groepen Theo Hoogstins kwintet en octet en is dirigent/componist van de Boventoon. Hij kreeg in 1987 de compositie-prijs op het NOS-jazzfestival in de Meervaart in Amsterdam en won in 1990 de so-listenprijs op het Middelsee Jazztreffen.